Page 124 - ทวารวดี ประตูสู่การค้าบนเส้นทางสายไหมทางทะเล
P. 124

Kingdom:  Hindu-Buddhist  Sculpture  of  Early  Southeast  Asia,  28  ;  Jacq-
              Hergoualc’h, The Malay Peninsula: Crossroad of the Maritime Silk Road
              (100 BC–1300 AD), 104, 111 ; Hiram Woodward, The Art and Architecture
                                                                       nd
              in Thailand from Prehistoric Times through   the Thirteenth Century, 2
              edition (Leiden: Boston: Brill, 2005), 39.
                       61
                         Wheatley, The Golden Khersonese, 50.
                       62
                         Ibid., 48
                       63
                          Jacq-Hergoualc’h,  The  Malay  Peninsula:  Crossroad  of  the
              Maritime  Silk  Road  (100  BC–1300  AD),  114  ;  อมรา ศรีสุชาติ, ศรีวิชัยใน
              สุวรรณทวีป, 123.
                       64
                          Woodward,  The  Art  and  Architecture  in  Thailand  from
              Prehistoric  Times  through  the  Thirteenth  Century,  39  ;  พิริยะ ไกรฤกษ์,
              ศิลปทักษิณก่อนพุทธศตวรรษที่ 19 (กรุงเทพฯ:   กรมศิลปากร, 2523.
              กรมศิลปากรจัดพิมพ์เนื่องในโอกาสวันเฉลิมพระชนมพรรษา พระบาทสมเด็จ
              พระเจ้าอยู่หัว 5 ธันวาคม 2523), รูปที่ 1.
                       65
                         พิริยะ ไกรฤกษ์, ศิลปทักษิณก่อนพุทธศตวรรษที่ 19, รูปที่ 2–3.
                       66
                          พิริยะ ไกรฤกษ์ เสนอว่า เทวรูปกลุ่มนี้คือ พระวาสุเทว-กฤษณะ
              ในนิกายภาควัต ซึ่งเป็นที่แพร่หลายในอาณาจักรฟูนัน ดังปรากฏในจารึกของ
              เจ้าชายคุณวรมันกล่าวถึงนักบวชในนิกายภาควัต ช่วงครึ่งแรกของพุทธศตวรรษที่
              11 ดูใน พิริยะ ไกรฤกษ์, รากเหง้าแห่งศิลปะไทย, 101.  ดูเปรียบเทียบกับเทวรูป
              พระวิษณุรุ่นเก่าที่พบในเขตเวียดนามใต้ได้ใน Louise Malleret, L’archéologie du
              delta du Mékong (Paris: L’École Française d’Extrême-Orient, 1959): Tome
              I,  PL.LXXXII–LXXXIII. เมื่อไม่นานมานี้ปิแอร์-อีฟ  ม็องแก๊ง (Pierre-Yves
              Manguin) ได้เสนอแนวคิดเพิ่มเติมเกี่ยวกับการแพร่หลายของอารยธรรมอินเดียใน
              เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ว่า ศาสนาพราหมณ์ลัทธิไวษณพนิกายก็มีความส าคัญเฉก
              เช่นพุทธศาสนา เพราะพบว่ามีจารึกหลายหลักในช่วงพุทธศตวรรษที่ 9–11  ทั้งที่
              ฟูนันและเกาะชวา กล่าวถึงการนับถือบูชาพระวิษณุของพระราชาหรือบุคคลใน



                                          113
   119   120   121   122   123   124   125   126   127   128   129