Page 239 - ทวารวดี ประตูสู่การค้าบนเส้นทางสายไหมทางทะเล

หลักฐานชิ้นข้างต้นนี้มีข้อมูลสนับสนุนเป็นบันทึกของพระอี้จิงที่
กล่าวว่ามีพระรูปหนึ่งชื่อ ต้า-เฉิง-เถิง-ซาน-ซื่อ (Da-ch’êng-têng Shan-shi)
หรือพระครูมหายานประทีป เกิดที่มณฑลถันหัวทางตอนเหนือของประเทศ

เวียดนามในปัจจุบัน ซึ่งขณะนั้นอยู่ภายใต้การปกครองของราชวงศ์ถัง
ในวัยเยาว์ท่านได้เดินทางพร้อมกับครอบครัวมายังทวารวดีโดยทางเรือและ
52
อุปสมบทที่นั่น ก่อนจาริกไปยังจีนและอินเดีย (ที่เมืองศรีเทพยังได้พบ
ลูกปัดแก้วที่มีองค์ประกอบของตะกั่ว (Pb glass) ซึ่งมีแหล่งผลิตอยู่ใน
ประเทศจีนด้วย)

ดูเหมือนว่าพุทธศาสนานิกายมหายานจะทวีความส าคัญอยู่ใน
แถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในช่วงประมาณพุทธศตวรรษที่ 13–15 ดังจะ
เห็นได้จากกรณีของศรีวิชัยที่กล่าวถึงแล้วข้างต้น หรือที่ภาคกลางของเกาะ
ชวาก็มีการก่อสร้างพุทธสถานขนาดใหญ่อย่างน้อย 2 หลัง คือ บุโรพุทโธ
53
(เริ่มสร้างในช่วงครึ่งแรกพุทธศตวรรษที่ 14) (ภาพที่ 88) และจันทิเซวู
54
(สร้างในช่วงครึ่งหลังของพุทธศตวรรษที่ 14) (ภาพที่ 89) ซึ่งเป็นดั่งมณฑล
จักรวาลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งของนิกายมหายาน ทางตอนกลางของ
ประเทศเวียดนามซึ่งเป็นพื้นที่ของรัฐจามปาก็มีการก่อสร้างพุทธสถานขนาด
55
ใหญ่ในนิกายมหายานขึ้นที่ดงเดืองเมื่อ พ.ศ. 1418
ที่เมืองไชยา จังหวัดสุราษฎร์ธานี ก็คงมีการก่อสร้างพระบรม
56
ธาตุไชยาและเจดีย์วัดแก้วขึ้นในช่วงครึ่งแรกของพุทธศตวรรษที่ 15 (ภาพ
ที่ 90) ทั้งนี้นายกมเลศวร ภัฏฏาจารย์ (Kamaleswar Bhattacharya)
มีความเห็นว่า การเผยแผ่พุทธศาสนามหายาน (หรือวัชรยาน) ในแหลม
อินโดจีนและหมู่เกาะอินโดนีเซียในราวกลางพุทธศตวรรษที่ 14 นี้ย่อม
เกี่ยวข้องกับราชวงศ์ปาละที่ปกครองอินเดียภาคตะวันออกเฉียงเหนือ
57
ในขณะนั้น

228