Page 300 - เอกสารคำสอนทวารวดี - ศรีวิชัย

32
7.2 รัฐหลั่งยะสิว
เอกสารหลายประเทศ ทั้งจีน, อินเดีย, อาหรับ และมลายู นับตั้งแต่ราวพุทธศตวรรษที่

7 – 21 กล่าวถึงรัฐหลั่งยะสิว (Lang-ya-hsiu) หรือลังกาสุกะ (Langkasuka) ซึ่งเจริญรุ่งเรืองมา
ตั้งแต่ช่วงก่อนสมัยศรีวิชัย โดยเอกสารจีนหลายฉบับ (เหลียงชู, ทงเตี่ยน, ไทปิงยูลัน และ Wen-

hsien T’ung-k’ao) ต่างกล่าวถึงรัฐหลั่งยะสิว รายละเอียดที่มากที่สุดนั้นอยู่ใน Wen-hsien
T’ung-k’ao ความว่า

“อาณาจักรหลั่งยะสิวตั้งอยู่ในดินแดนทะเลใต้ มีอาณาเขตกว้างขวางใช้เวลา
เดินทางจากทิศตะวันออกไปตะวันตกราว 30 วัน เดินทางจากทิศเหนือไปใต้ราว

20 วัน อยู่ห่างจากเมืองกว่างโจว (กวางตุ้ง) ราว 2,400 ลี้ ภูมิอากาศและสินค้า
บางอย่างคล้ายกับฟูนัน โดยมีไม้กฤษณา (Aloeswood) และการบูร (Barus camphor)
เป็นจ านวนมาก เป็นปกติที่ผู้ชายและผู้หญิงจะเปลือยกายท่อนบน ปล่อยผมสยายลง
มาจนถึงแผ่นหลัง สวมใส่ผ้าฝ้ายกันมัน (โสร่ง ?) พระราชาและขุนนางชั้นสูงมีผ้าจาก
yün-hsia ปกคลุมไหล่ คาดสายรัดองค์ทองค า และสวมกุณฑลทองค า ผู้หญิงสวมใส่
ชุดผ้าฝ้าย เมืองหลวงล้อมรอบด้วยก าแพงที่มีประตูสองชั้น หอสูง และพลับพลา

เมื่อพระราชาเสด็จออกจะทรงประทับบนหลังช้างภายใต้เศวตฉัตร ห้อมล้อมด้วย
ขบวนธง พัดโบก และกลอง นายทหารอารักขาอย่างดี
ประชาชนเล่าว่าประเทศนี้ถือก าเนิดขึ้นเมื่อว่า 400 ปีที่แล้ว แต่ลูกหลานของ
พระราชานั้นอ่อนแอ ทว่าในราชส านักก็มีบุคคลผู้หนึ่งซึ่งมีคุณธรรมซึ่งปลุกเร้า
ประชาชนได้ เมื่อพระราชาได้ทราบความนั้นจึงจับกุมชายผู้นั้นเสีย แต่ก็ล่ามโซ่

ไม่ส าเร็จ พระราชาจึงเนรเทศเขาออกไปจากประเทศ โดยเขาเดินทางไปยังอินเดีย
พระราชาอินเดียได้พระราชทานบุตรสาวคนโตให้อภิเษกกับชายผู้นั้น ต่อมาไม่นาน
เมื่อพระราชาแห่งหลั่งยะสิวสวรรคต ขุนพลผู้นั้นจึงเดินทางกลับมาและสถาปนา
ตนเองขึ้นเป็นกษัตริย์ จนกระทั่งอีกราว 20 ปีต่อมาพระองค์จึงสิ้นพระชนม์ โดยมี
พระโอรสครองราชย์ต่อมาชื่อ P’o-ch’ieh-ta-to (ภัคทัต ?) ในปีที่ 14 แห่งรัชศก T’ien-
chien) ตรงกับ พ.ศ. 1058 พระราชาส่งคณะทูต (ชื่อ A’ch’e-to) เดินทางไปยัง

ราชส านักจีน”

หนังสือพงศาวดารราชวงศ์ถังฉบับเก่า (Chiu T’ang Shu) กล่าวว่า หลั่งยะสิวอยู่ทางทิศ
ใต้ของรัฐพันพัน ดังนั้นนักวิชาการส่วนใหญ่จึงเชื่อว่าคงอยู่ในบริเวณเมืองยะรัง อ าเภอยะรัง

จังหวัดปัตตานี (ดูในบทที่ 2) โดยรัฐนี้ส่งบรรณาการไปจีนหลายครั้ง คือใน พ.ศ. 1058, 1066,
1074 และ 1111 ในเอกสารโบราณชื่อ Hsü Kao-seng-chuan ซึ่งรวบรวมขึ้นในช่วงประมาณ

พุทธศตวรรษที่ 12 ได้กล่าวถึงพระปรมัตถะ (พ.ศ. 1043 – 1112) ได้เดินทาง (โดยเรือ) มายัง
ประเทศ Leng-ch’ieh-hsiu ซึ่งคล้ายกับชื่อ Lang-chia-shu ที่พระภิกษุอี้จิง (I-Tsing) บันทึกไว้

294