Page 358 - เอกสารคำสอนทวารวดี - ศรีวิชัย
P. 358
8.10 หลักฐานศิลปกรรมสมัยศรีวิชัยที่พบในประเทศมาเลเซีย
ในประเทศมาเลเซียช่วงครึ่งแรกของพุทธศตวรรษที่ 13 นั้นก็ปรากฏมีเมืองเคียขะอยู่
ดังที่พระภิกษุอี้จิงซึ่งเดินทางจากจีนกล่าวไว้ว่า
“....หลังจากเดินทางเรือได้ 20 วัน เรือก็มาถึงโฝชี่ ได้ขึ้นฝั่งและอยู่
ที่นี่ถึง 6 เดือน ค่อยๆ เรียนรู้ศัพทวิทยา (ไวยากรณ์ภาษาสันสกฤต) ที่นี่
พระราชาทรงอุปถัมภ์ข้าพเจ้า ส่งข้าพเจ้าไปยังประเทศโม่หลัวโหยว
(โมโลยู) ซึ่งปัจจุบันเรียกว่าชีลี่โฝชี่ (ศรีวิชัย) ข้าพเจ้าได้อยู่ที่ 2 เดือนแล้ว
ไปเจี๋ยฉา (เคียะขะ) ไปลงเรือที่นี่ นั่งเรือส าเภาของพระราชาไป 12 เดือน
ไปอินเดียตะวันออกตรงไปทางเหนือจากเจี๋ยฉา แล่นเรือกว่า 10 วัน
ถึงประเทศของคนเปลือย....
.... เมื่อเดินทางจากที่นี่ (ตัมโม๋ลี่ตี่) เป็นเวลา 2 เดือนไปทาง
ตะวันออกเฉียงใต้ก็จะมาถึงเจี๋ยฉา ในช่วงเวลาเดียวกันนี้เรือจากโฝชี่ก็จะ
มาถึงที่นั่น นี่เป็นปกติในเดือนแรกหรือเดือนที่สองของปี แต่ถ้าผู้ที่จะไป
เกาะสิงห์ (ศรีลังกา) ต้องแล่นเรือไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ พวกเขากล่าว
กันว่า เกาะนั้นห่างไป 700 โยชน์ เราอยู่เจี๋ยฉาจนกระทั่งฤดูหนาว แล้วก็
เริ่มลงเรือไปทางใต้ เราใช้เวลา 1 เดือนให้หลังก็จะถึงประเทศโม่หลัวโหยว
ซึ่งปัจจุบันกลายเป็นโฝชี่ไปแล้ว มีรัฐหลายรัฐอยู่ภายใต้ประเทศนี้
โดยทั่วไปเวลาที่ไปถึงที่นั่นจะราวเดือนแรกหรือเดือนที่สอง เราอยู่ที่นั่น
จนกระทั่งกลางฤดูร้อน แล้วจึงแล่นเรือขึ้นไปทางเหนือใช้เวลา 1 เดือนก็ไป
116
ถึงกว่างโจว ซึ่งทั้งหมดนี้ก็อยู่ในช่วงครึ่งแรกของปี”
ชุมชนโบราณบริเวณรัฐเกดะห์ทางตะวันตกเฉียงเหนือของมาเลเซียจึงมีบทบาทเป็น
เมืองท่าส าคัญหรือเมืองแวะพักรอลมมรสุมในการเดินเรือทางทะเล และน่าจะเป็นส่วนหนึ่ง
117
ของอาณาจักรศรีวิชัยด้วยในช่วงเวลาหนึ่ง เหตุนี้ในพื้นที่ประเทศมาเลเซียที่อยู่ใกล้เคียงกับ
ศูนย์กลางแห่งอาณาจักรศรีวิชัยบนเกาะสุมาตรา จึงปรากฏประติมากรรมศิลปะศรีวิชัยที่สร้าง
ขึ้นในคติพุทธศาสนามหายานหลายองค์ อาทิเช่น พระโพธิสัตว์อวโลกิเตศวรส าริดและดินเผา
จากสุไหง สิปุต (Sungai Siput) และไบดอร์ (Bidor) ในรัฐเปรัก ปูเลา เกตัม (Pulau Ketam)
118
รัฐสลังงอร์ (Selangor) และบูจัง วัลเลย์ (ภาพที่ 330) นอกจากนี้ยังได้พบพระพิมพ์ดินดิบ
แบบศรีวิชัยที่บูจัง วัลเลย์ และที่ถ ้าบูกิต ซาวาส (Bukit Cawas) ในรัฐกลันตันด้วย (ภาพที่
119
331)
352
