Page 360 - เอกสารคำสอนทวารวดี - ศรีวิชัย
P. 360
ดูเหมือนว่าตั้งแต่ราวปลายพุทธศตวรรษที่ 15 ดินแดนแถบรัฐเกดะห์บริเวณบูจัง วัลเลย์
จะทวีความส าคัญในฐานะเมืองท่าค้าขายมากยิ่งกว่าในช่วงพุทธศตวรรษก่อนหน้า ดังได้พบ
หลักฐานทางโบราณคดีประเภทสินค้าที่มาจากนานาชาติ โดยเฉพาะเครื่องถ้วย, เครื่องแก้ว
และลูกปัด ทั้งจากจีนและอาหรับ (ภาพที่ 332) อันแสดงให้เห็นบทบาทของเมืองที่เป็นเมืองท่า
ค้าขายส าคัญ ซึ่งสันนิษฐานว่าได้รับการขนานนามจากพ่อค้าชาวอาหรับว่าดินแดน “กาลาห์”
122
123
(Kalah) ในขณะที่พ่อค้าอินเดียยังคงเรียกว่า “กาฑรัม” (Kadaram) หรือ “กฏาหะ” (Kataha)
ภาพที่ 332 ลูกปัดจากแหล่งโบราณคดีสุไหง มาส
จัดแสดงอยู่ที่พิพิธภัณฑสถานบูจัง วัลเลย์ (Bujang Valley)
354
