Page 381 - เอกสารคำสอนทวารวดี - ศรีวิชัย
P. 381
ภาพที่ 346 พระพุทธรูปนาคปรก ศิลา ศิลปะเขมรสมัยบายน พบที่วัดมหาธาตุราชบุรี
น่าสังเกตว่า “เมืองครหิ” ที่ปรากฏในจารึกหลักที่ 25 คงตรงกับ “เจียโลซิ” ในเอกสารจีน
สมัยราชวงศ์ซ่งที่ระบุว่าเป็นเขตแดนด้านทิศใต้ของกัมพูชา ดังนั้นพระพุทธรูปนาคปรกที่มีความ
งดงามอย่างยิ่งนี้จึงเป็นหลักฐานที่แสดงให้เห็นถึงการยอมรับรูปแบบศิลปกรรม, คติความเชื่อ
ทางพุทธศาสนา (นิกายมหายาน) และแบบแผนในการปกครองบางอย่างจากกัมพูชาด้วย
เพราะค าว่า “กัมรเดงอัญ” นั้นเป็นต าแหน่งหรือยศของขุนนางหรือชนชั้นสูงในวัฒนธรรมเขมร
ดังนั้นในช่วงพุทธศตวรรษที่ 18 นี้จึงมีอิทธิพลของวัฒนธรรมเขมรสมัยพระเจ้าชัยวรมันที่ 7
ในคาบสมุทรภาคใต้อย่างน้อยก็ในเขตเมืองไชยาและจังหวัดนครศรีธรรมราช
9.6 พระเจ้าจันทรภาณุแห่งตามพรลิงค์และพุทธศาสนาลังกาวงศ์
ในช่วงพุทธศตวรรษที่ 18 ศรีวิชัยบนเกาะสุมาตราได้ก้าวเข้าสู่ยุคเสื่อมถอยอย่างแท้จริง
เพราะนับตั้งแต่ครึ่งหลังของพุทธศตวรรษที่ 16 เป็นต้นมา ศูนย์กลางของศรีวิชัยคงย้ายจาก
เมืองปาเล็มบังไปยังเมืองจัมบี (Jambi) ในลุ่มแม่น ้าบาตังฮารี (Batanghari) ทางตอนเหนือของ
62
เมืองปาเล็มบัง พร้อมๆ กับบทบาทด้านการค้าที่ลดความส าคัญลงซึ่งเป็นผลจากการ
เปลี่ยนแปลงนโยบายทางเศรษฐกิจของประเทศจีนดังกล่าวแล้วข้างต้น และอีกไม่ช้าศาสนา
อิสลามก็ได้แพร่หลายมาในเขตประเทศอินโดนีเซียและมาเลเซีย
375
