Page 157 - ทวารวดี ประตูสู่การค้าบนเส้นทางสายไหมทางทะเล
P. 157
เรือจะล่องมาทางใต้ของเกาะลังกา แล้วไปยังหมู่เกาะนิโคบาร์ เพื่อเติมน ้า
หรือแลกเปลี่ยนสินค้ากับชาวเกาะที่ใช้เรือแคนู ก่อนเดินทางต่อไปจนถึง
ชายฝั่งกาลาฮ์บาร์ (Kalah Bar) ซึ่งอาจมีเรือสินค้าบางล าแล่นต่อไปยังเกาะ
สุมาตราและเกาะชวา แต่เรือสินค้าส่วนใหญ่ก็จะแล่นไปยังประเทศจีนเลย
โดยแวะพักที่เมืองซานฟ์ (Sanf) ของจามปาทางตอนกลางของประเทศ
89
เวียดนาม จากนั้นเรือจะแล่นผ่านอ่าวตังเกี๋ย เพื่อไปยังจุดหมายปลายทางที่
90
เมืองท่ากว่างโจว ซึ่งอาหรับเรียกว่า กานฟู่ (Khanfu)
เอกสารอาหรับระบุด้วยว่าเมืองกว่างโจวคือ “สถานที่ชุมนุมของ
91
พ่อค้าอาหรับ” หรือ “สถานที่รวมตัวกันของพ่อค้าจากเมืองซีรอฟ”
ส่วนเมืองท่าอื่นๆ ของจีนที่ชาวอาหรับรู้จัก แต่ไม่ใช่ที่หมายของเรือสินค้า
คือ เมืองฮานอย (Luqin) เมืองฉวนโจว (Chu’an-Chow-Fu) และเมือง
92
หางโจว (Qantu/Qansu) โดยสรุปแล้ว ระยะในการเดินเรือจากเมือง
ท่ามัสกัตมายังเมืองท่ากว่างโจวกินเวลาราว 4 เดือน และหากผนวกกับ
ช่วงเวลาในการขนถ่ายสินค้าจากเมืองบัสเราะฮ์หรือเมืองซีรอฟแล้วก็น่าจะ
93
กินเวลาทั้งหมดราว 6 เดือน
ส าหรับสินค้าหลักที่พ่อค้าชาวมุสลิมน ามาขายยังประเทศจีน
คือ เครื่องหอม (aromatic) และเมื่อถึงเวลาที่ต้องล่องเรือส าเภากลับไปยัง
ตะวันออกกลาง พ่อค้าอาหรับก็จะจัดหาสินค้าชั้นดีของจีน (ก็คือผ้าไหมและ
เครื่องถ้วย) เพื่อน ามาขายตามรายทาง ทั้งในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้
ศรีลังกา ทางใต้ของอินเดีย ก่อนจะไปยังจุดหมายปลายทางในตะวันออก
94
กลาง
อย่างไรก็ตาม การค้าขายระหว่างจีนสมัยราชวงศ์ถังและอาหรับ
สมัยจักรวรรดิอับบาสิยะฮ์ต้องประสบปัญหาใหญ่อีกครั้งใน พ.ศ. 1421
เมื่อกลุ่มกบฏหวงจ้าว (Huang Ch'ao) ได้สังหารหมู่ชาวต่างชาติที่เข้ามาท า
การค้าขายที่เมืองท่ากว่างโจวไม่น้อยกว่า 120,000 คน พ่อค้านักเดินเรือ
ชาวอาหรับจึงจ าเป็นต้องแวะพักแลกเปลี่ยนสินค้ากับชาวจีนที่เมืองท่า
146
