Page 156 - ทวารวดี ประตูสู่การค้าบนเส้นทางสายไหมทางทะเล

โดยเมืองซีรอฟมีทั้งย่านพักอาศัยที่หรูหราของพ่อค้าและ
81
นักเดินเรือ ซึ่งสร้างด้วยไม้สักน าเข้ามาจากอินเดียและแอฟริกาตะวันออก
สินค้าของอาหรับจากเมืองบัสเราะฮ์ และเมืองท่าอื่นๆ จะถูกขนถ่ายใส่เรือ

ล าเล็กเพื่อมายังเมืองท่าซีรอฟ ก่อนขนสินค้าลงเรือส าเภาล าใหญ่ที่เดินทาง
ไปยังจีน โดยมีสินค้าส าคัญ ได้แก่ ผ้าลินิน ผ้าฝ้าย พรม เครื่องโลหะ
82
แร่เหล็ก เป็นต้น โดยในช่วงพุทธศตวรรษที่ 14–15 นั้นเป็นห้วงเวลาที่
เมืองซีรอฟเจริญจนถึงขีดสุด มีอาณาบริเวณมากกว่า 100 เฮกเตอร์ มีสิ่ง
ปลูกสร้างหนาแน่น ทั้งบ้านเรือน อาคารสาธารณะ ตลาด โรงงาน และ
83
เตาเผาภาชนะ โดยมีข้อมูลว่า บ้านเรือนของพ่อค้าที่เมืองซีรอฟมีมูลค่า
ประมาณ 10,000–30,000 ดินาร์ ส่วนบ้านของพ่อค้าเรือส าเภามีมูลค่ามาก
84
ถึง 4,000,000 ดินาร์ และมีพ่อค้าบางคน “ใช้ชีวิตอยู่บนน ้า” ด้วย
ทั้งนี้เมื่อเรือสินค้าแล่นออกจากเมืองท่าซีรอฟแล้วสามารถล่อง
ไปได้ 2 ทาง คือ
1. แล่นเรือมายังเมืองซูฮาร์ (Suhar) หรือโซฮาร์ (Sohar) และ

เมืองมัสกัต (Masqat) ในประเทศโอมานปัจจุบัน เพื่อสั่งสมเสบียงและน ้าดื่ม
ก่อนแล่นตัดตรงข้ามทะเลอาหรับมายังเมืองคุลัมมาลิ (Kulam Mali) ชายฝั่ง
85
มะละบาร์ทางตะวันตกเฉียงใต้ของอินเดีย
2. แล่นเรือเลียบชายฝั่งมายังเมืองท่าในเขตสินธุ (al-Sind)

ประเทศปากีสถานในปัจจุบัน แล้วจึงแล่นเลาะลงมายังชายฝั่งมะละบาร์
ซึ่งเป็นแหล่งไม้สักที่น าไปปลูกสร้างบ้านที่เมืองซีรอฟ รวมถึงน าไปใช้ใน
86
การต่อเรือด้วย เนื่องจากเมืองท่าซีรอฟเป็นศูนย์กลางแห่งการต่อเรือ
87
นั่นเอง
จากชายฝั่งมะละบาร์ทางตะวันตกเฉียงใต้ของอินเดีย เรือสินค้า
จะล่องมายังเกาะลังกา (ชาวอาหรับเรียกว่า ซีรีนดิบ - Sarandib) ซึ่งอาจมี
88
เรือที่แล่นผ่านช่องแคบพาล์ค (Palk) เพื่อไปยังชายฝั่งของอ่าวเบงกอล
แต่ถ้าหากเดินทางไปจีนเอกสารระบุว่าหลังจากเสียภาษีที่เมืองคุลัมมาลิแล้ว

145