Page 177 - ทวารวดี ประตูสู่การค้าบนเส้นทางสายไหมทางทะเล

ถังเป็นจ านวนมากจากการส ารวจและขุดค้นแถบเมืองปาเล็มบัง เช่นที่แหล่ง
โบราณคดี Bukit Seguntang, Tanjung Rawa, Talang Kilim Seberang,
144
Kambang Unglen, Museum Badaruddin ที่เมืองปาเล็มบังยังได้พบ
เครื่องเคลือบจากตะวันออกกลางหลายประเภท ทั้งเครื่องเคลือบสีฟ้าแกม
เขียว ภาชนะแบบเคลือบมันเงา (lustre ware) และภาชนะสีขาวเคลือบดีบุก
145
(Tin-white ware) รวมทั้งบริเวณบูจัง วัลเลย์ รัฐเกดะห์ ประเทศมาเลเซีย
146
ซึ่งชาวอาหรับขนานนามว่าดินแดน “กาลาฮ์” (Kalah)
ในช่วงเวลานี้บันทึกของชาวอาหรับมักกล่าวถึงมหาราชแห่ง

ศรีวิชัย (หรือ “ซาบัค” – Zabag) ที่มีอ านาจควบคุมเส้นทางการค้าทางทะเล
ไว้ได้ ตัวอย่างเช่น พ่อค้าชาวอาหรับชื่อ อาบู ซาอิด (Abu Zayd)
เขียนบันทึกไว้เมื่อ พ.ศ. 1459 ว่า “เมืองซาบัคตั้งอยู่ตรงข้ามประเทศจีน
ระยะเดินทางทางเรือห่างกันราว 1 เดือน แต่ถ้าลมดีก็อาจจะเร็วกว่านั้น
พระราชาแห่งเมืองนี้ทรงพระนามว่ามหาราช ... กล่าวกันว่ามีพื้นที่ราว 900
ปาราซังจ์ ในขณะเดียวกันพระองค์ก็ทรงมีอ านาจเหนือหมู่เกาะอีกเป็น
147
จ านวนมาก ...”
บันทึกของมาซูดี (Masudi) นักภูมิศาสตร์ชาวอาหรับใน พ.ศ.
1538 ยังบรรยายไว้ว่า “อาณาจักรของมหาราช พระราชาแห่งหมู่เกาะซาบัค
ซึ่งมีกะละห์ ศรีบุซา และเกาะอื่นๆ ในทะเลจีนนั้น เขาถวายพระนาม
พระราชาทุกพระองค์ว่ามหาราช .... พระราชาทรงมีเครื่องหอมและ

ไม้หอมนานาชนิด ซึ่งพระราชาองค์อื่นๆ ไม่ทรงสามารถมีได้ ดินแดน
ของพระองค์ผลิตการบูร ไม้กฤษณา กานพลู ไม้จันทน์ ชะมดเชียง
148
กระวาน ดีปลี ฯลฯ ...” ในขณะที่เอกสารจีนก็ระบุถึงคณะทูตหลายคณะ
จากศรีวิชัยใน พ.ศ. 1447–1448, 1514, 1515, 1517, 1518, 1523 และ
149
1526 ซึ่งช่วงเวลานั้นจีนเรียกศรีวิชัยว่า “สันโฟชิ” (San-fo-shih)

166