Page 178 - ทวารวดี ประตูสู่การค้าบนเส้นทางสายไหมทางทะเล

จากเนื้อความข้างต้นแสดงว่าสินค้าน าเข้าที่ศรีวิชัยต้องการคือ
เครื่องถ้วยจีนและเครื่องเคลือบจากตะวันออกกลาง ส่วนสินค้าส่งออกหลัก
ของศรีวิชัยคือ เครื่องหอม (ไม้หอม) และเครื่องเทศนานาชนิด ซึ่งศรีวิชัย

ต้องน ามาจากดินแดนต่างๆ ด้วย เช่นกานพลูและไม้จันทน์ซึ่งมีแหล่งผลิตอยู่
150
ที่เกาะโมลุกกะทางตะวันออกไกลของประเทศอินโดนีเซีย นอกจากนี้ใน
การขุดค้นที่แหล่งโบราณคดี Kambang Unglen แถบเชิงเขาเซกุนตัง (Bukit
Seguntang) ที่เมืองปาเล็มบัง ได้พบชั้นวัฒนธรรม 2 ช่วงคือ ชั้นวัฒนธรรม
ระยะแรกที่มีอายุราวพุทธศตวรรษที่ 13–14 และชั้นวัฒนธรรมระยะหลังราว

พุทธศตวรรษที่ 23–24 โดยในชั้นวัฒนธรรมช่วงแรกนั้นพบวัตถุประเภทแก้ว
ในปริมาณมากถึง 8.6 กิโลกรัม ส่วนใหญ่เป็นก้อนแก้วที่เสียหายจากการ
ผลิตลูกปัดแบบที่มีสีเดียว (monochrome glass bead) แหล่งโบราณคดี
151
แห่งนี้จึงเป็นแหล่งผลิตลูกปัดแก้วในการควบคุมของศรีวิชัย

แหลมโพธิ์และทุ่งตึก: เมืองท่าค้าขายร่วมสมัยศรีวิชัย

ส าหรับเมืองท่าโบราณบนคาบสมุทรภาคใต้ของไทยที่เจริญขึ้น
ในช่วงพุทธศตวรรษที่ 14–15 คือ แหลมโพธิ์ อ าเภอไชยา จังหวัดสุราษฎร์
152
ธานี (ภาพที่ 49-50) โดยได้พบเครื่องถ้วยจีนสมัยราชวงศ์ถัง และลูกปัด
แก้วหลากหลายประเภท รวมทั้งพบเหรียญจีนสมัยราชวงศ์ถัง (เหรียญ
153
ไค เอวี๋ยน ถง เป่า) จ านวน 3 เหรียญ (ภาพที่ 51) และที่บ้านคลองยวน
ต าบลทุ่ง อ าเภอไชยา ยังมีซากเรือโบราณ กว้าง 3.50 เมตร ยาว 15 เมตร
(พบเมื่อ พ.ศ. 2545) ซึ่งใช้เชือกร้อยแผ่นไม้กาบเรือ พร้อมทั้งพบเครื่องถ้วย
จีนสมัยราชวงศ์ถังร่วมด้วย (ภาพที่ 52-53) อีกแหล่งโบราณคดีหนึ่งที่เป็น
เมืองท่าส าคัญในช่วงนั้นคือ ทุ่งตึก อ าเภอตะกั่วป่า จังหวัดพังงา ซึ่งอาจมีชื่อ
154
เรียกขานในขณะนั้นว่า “ตะโกลา” โดยได้พบเครื่องถ้วยจีนสมัยราชวงศ์ถัง
เครื่องเคลือบสีฟ้าแกมเขียวและเครื่องแก้วจากตะวันออกกลาง (ภาพที่ 54–
55) และลูกปัดแก้วจ านวนมาก (ภาพที่ 56–57)

167