Page 269 - เอกสารคำสอนทวารวดี - ศรีวิชัย
P. 269

ชั้นวัฒนธรรมสมัยโบราณที่พบในหลุมขุดค้น T.1 มีความหนาราว 190 เซนติเมตร
                       พบเศษภาชนะดินเผา ชิ้นส่วนกระดูกสัตว์ เปลือกหอย รวมถึงโบราณวัตถุชิ้นพิเศษ เช่น ตะคัน
                       ดินเผา แวดินเผา ลูกปัดแก้ว เครื่องถ้วยจีนสมัยราชวงศ์ถัง ฯลฯ ตลอดจนพบร่องรอยผิดวิสัย

                       (feature) ที่เกี่ยวข้องกับกิจกรรมการอยู่อาศัยทั่วไป (domestic behavior) และการฝังศพทารก

                       พร้อมของอุทิศ (infant burial) โดยชั้นวัฒนธรรมสมัยโบราณที่ขุดค้นพบนี้มีความต่อเนื่องกัน
                       ของหลักฐานตั้งแต่ระดับชั้นดินตอนล่างจนถึงชั้นดินตอนบน ซึ่งอาจกล่าวได้ว่าเป็นวัฒนธรรม
                       เดียวกันตั้งแต่ระยะแรกเริ่มที่มีการเข้ามาใช้พื้นที่จนถึงระยะสุดท้าย ก่อนเกิดการทิ้งร้างแหล่ง

                       โบราณคดีไปในที่สุด

                              ส่วนการขุดค้นในหลุม T.2 นั้นพบโบราณสถานสมัยทวารวดี 3 แนว โดยชั้นดินลึกสุด
                       เป็นชั้นฐานรากอาคารโบราณสถาน (ลึก 160 เซนติเมตรจากพื้นผิวดิน) ในชั้นดินนี้มีก้อนหินปูน
                       กระจัดกระจายอยู่เป็นจ านวนมาก ถัดขึ้นมาคือระดับชั้นดินช่วงที่มีการใช้งานโบราณสถาน ใน

                       ชั้นดินนี้พบชั้นปูนขาวหนา 10 เซนติเมตรซึ่งน่าจะเกี่ยวข้องกับการปรับพื้นที่หรือเตรียมการ

                       ก่อสร้างอาคารเพิ่มเติม และได้พบโบราณวัตถุแบบสมัยทวารวดีหลายชิ้น ส่วนตอนบนสุดเป็น
                       ชั้นดินช่วงที่มีการทิ้งร้างโบราณสถานไปแล้ว โดยพบร่องรอยของการขุดท าลายโบราณสถาน
                       หรือกิจกรรมที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ (ดูภาพโบราณสถานที่พบใหม่ในบทที่ 4)



                          ตารางแสดงค่าอายุที่ได้จากวิธีเรืองแสงความร้อน (thermoluminescence) ของโบราณสถานที่พบใหม่
                         Brick no.   Depth (cm.dt.)   Dates (BP.)             ค.ศ.               สมัย
                          A1005          125           1314 ± 81            620-782            ทวารวดี
                          A1007        170–180         1277 ± 79            659-817            ทวารวดี

                          A1008        170–180         1274 ± 79            662-820            ทวารวดี

                              ส่วนการก าหนดอายุสมัยหลุมขุดค้น T.1 นั้นท าได้ยาก เพราะเศษภาชนะดินเผาและ

                       โบราณวัตถุชิ้นพิเศษ (smallfinds) ที่พบเกือบทั้งหมดมีรูปแบบอยู่ในวัฒนธรรมสมัยทวารวดี
                       ซึ่งก าหนดอายุเปรียบเทียบ (relative dating) อยู่ในช่วงพุทธศตวรรษที่ 12–16 โดยโบราณวัตถุ

                       ชิ้นส าคัญที่สุดคงเป็นเศษภาชนะดินเผาลายประทับในช่องสี่เหลี่ยม (พบ 3 ชิ้น) ซึ่งเป็น
                       โบราณวัตถุที่สามารถก าหนดอายุสมัยได้ว่าเป็นของที่สร้างขึ้นในสมัยทวารวดี นอกจากนี้ยังได้

                       พบชิ้นส่วนเครื่องถ้วยจีนเคลือบสีเขียวสมัยราชวงศ์ถัง ราวพุทธศตวรรษที่ 14–15 ปะปนอยู่ใน
                       ชั้นดินช่วงก่อนการทิ้งร้างแหล่งโบราณคดีไปด้วย

                              ในระดับชั้นดินตอนกลางถึงตอนล่างนั้นถึงแม้ว่าจะได้พบโบราณวัตถุแบบสมัยทวารวดี
                       ทั่วไป แต่จากการก าหนดอายุตัวอย่างถ่านและเปลือกหอยโข่งจ านวน 6 ตัวอย่างด้วยวิธี

                       Accelerator mass spectrometry (AMS) ณ มหาวิทยาลัยไวกาโต ประเทศนิวซีแลนด์ พบว่า








                                                               263
   264   265   266   267   268   269   270   271   272   273   274