Page 76 - วิชาการพยาบาลสาธารณภัยเล่มที่ 2 : สถาบันการพยาบาลศรีสวรินทิรา สภากาชาดไทย

2. วัตถุประสงค์ของการส่งต่อผู้ประสบภัย
2.1 เพื่อให้ผู้ประสบภัยได้รับการจัดการภาวะที่คุกคามต่อชีวิตโดยเร็วที่สุด ป้องกันความพิการและการ
เสียชีวิต

2.2 เพื่อให้ผู้ประสบภัยได้รับการวินิจฉัย/รักษาอย่างเหมาะสมในโรงพยาบาลที่มีบุคลากรผู้เชี่ยวชาญ
และเครื่องมือ/ อุปกรณ์ที่มีความพร้อมที่จะให้บริการ
2.3 ผู้ประสบภัยที่อยู่ในโรงพยาบาลในพื้นที่ประสบภัยได้รับการรักษาอย่างต่อเนื่อง และลดความเสี่ยงที่
จะได้รับอันตรายจากสาธารณภัย

3. หลักการตัดสินใจส่งต่อ

3.1 ความปลอดภัยและความเป็นไปได้ที่จะด าเนินการส่งต่อ
ก่อนที่จะตัดสินใจว่าจะส่งต่อผู้ประสบภัยไปโรงพยาบาลใดนั้น จะต้องมีการประเมินความปลอดภัย
และความเป็นไปได้ก่อนเป็นอันดับแรก หากสถานการณ์ไม่ปลอดภัย ผู้ประสบภัยและบุคคลากรที่จะน าส่งมี
ความเสี่ยงที่จะได้รับอันตรายในระหว่างการเดินทางก็ไม่ควรที่จะด าเนินการส่งต่อ

3.2 ศักยภาพของโรงพยาบาลที่จะรับส่งต่อ
ผู้ที่ท าหน้าที่ตัดสินใจส่งต่อจ าเป็นต้องมีรายการแสดงจ านวนเตียงและศักยภาพของโรงพยาบาลที่
จะสามารถรับผู้ประสบภัยได้ (Surge capacity) เพื่อช่วยในการตัดสินใจว่าควรจะกระจายผู้ประสบภัยไป

โรงพยาบาลใด เพื่อไม่ให้ไปแออัดที่โรงพยาบาลใดโรงพยาบาลหนึ่งเกินไป หรือมีการส่งต่อผู้ประสบภัยไปยัง
โรงพยาบาลที่มีศักยภาพไม่เหมาะสมกับอาการบาดเจ็บของผู้ประสบภัย ทั้งนี้อาจพิจารณาตัดสินใจโดยยึดหลัก
ดังนี้
1) กลุ่มที่ยังมีภาวะที่เป็นอันตรายต่อชีวิต (Immediate) เช่น ภาวะช็อกจากการเสียเลือดที่ยังห้าม

เลือดไม่ได้ ผู้บาดเจ็บที่มีภาวะหายใจล าบาก หรือระดับความรู้สึกตัวลดลง จ าเป็นต้องส่งต่อไปยังโรงพยาบาลที่
อยู่ใกล้ที่สุดและมีศักยภาพที่จะสามารถให้การรักษาได้ทันที
2) กลุ่มที่มีความรุนแรงรองลงมา (Delayed, Minimal) พิจารณาน าส่งไปยังโรงพยาบาลที่อยู่ไกล
ออกไปและมีศักยภาพที่รองลงมา เพื่อแบ่งเบาภาระของโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ซึ่งจะต้องเตรียมการเอาไว้รับ

ผู้บาดเจ็บอาการหนัก
3) กลุ่มที่ไม่บาดเจ็บหรือไม่จ าเป็นต้องรับการรักษาในทันที ควรมีการแยกกลุ่มและส่งออกไปยัง
พื้นที่ปลอดภัย เพื่อลดความเสี่ยงจากการบาดเจ็บเพิ่มเติมจากที่เกิดเหตุ
3.3 ระดับความเฉียบพลัน (Levels of Patient Acuity for Interfacility Transfer) ของผู้ประสบภัย

ในสถานการณ์สาธารณภัยมักจะมีผู้ประสบภัยที่ได้รับบาดเจ็บจ านวนมากที่จ าเป็นต้องได้รับการส่ง
ต่อไปรับการรักษาที่เหมาะสม ขณะที่ทรัพยากรที่จะใช้ในการส่งต่อมีอยูจ ากัด และอาจไม่เพียงพอกับผู้บาดเจ็บ
ปริมาณมาก ดังนั้นจึงจ าเป็นต้องมีการประเมินระดับความเฉียบพลันของผู้ประสบภัยเพื่อใช้เป็นเกณฑ์ในการ
ตัดสินใจจัดการทรัพยากรที่จะใช้ในการส่งต่อ

3.4 สมรรถนะของบุคลากร
การจัดสรรบุคลากรที่จะใช้ในการส่งต่อให้มีสมรรถนะของบุคลากรเหมาะสมกับระดับความ
เฉียบพลัน ของผู้ประสบภัย/ผู้บาดเจ็บ ทั้งนี้บุคลากรจะต้องเป็นผู้มีประสบการณ์ ได้รับการฝึกอบรมมา

76