Page 327 - เอกสารคำสอนทวารวดี - ศรีวิชัย

ภาพที่ 288 พระโพธิสัตว์ไมเตรยะ
ศิลปะสมัยก่อนเมืองพระนคร สูง 46 เซนติเมตร
จัดแสดงอยู่ที่พิพิธภัณฑ์กีเมต์ กรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส

ดูเหมือนว่าความมั่งคั่งทางเศรษฐกิจของศรีวิชัยนั้นปรากฏอย่างเด่นชัดนับตั้งแต่
พุทธศตวรรษที่ 14 ต่อเนื่องมาในช่วงพุทธศตวรรษที่ 15 อันเป็นห้วงเวลาที่พ่อค้าชาวอาหรับ

มุสลิมได้เข้ามามีบทบาทในการเดินเรือสินค้าในน่านน ้าแถบนี้ ดังจะเห็นได้จากการค้นพบ
30
เครื่องถ้วยจีนสมัยราชวงศ์ถังเป็นจ านวนมากจากการส ารวจและขุดค้นแถบเมืองปาเล็มบัง เช่น

ที่แหล่งโบราณคดี Bukit Seguntang, Tanjung Rawa, Talang Kilim Seberang, Kambang
31
Unglen, Museum Badaruddin ทั้งยังได้พบเครื่องเคลือบจากตะวันออกกลางหลายประเภท
ทั้งเครื่องเคลือบสีฟ้าแกมเขียว (turquoise-glazed ware) ภาชนะแบบเคลือบมันเงา (lustre
32
ware) และภาชนะสีขาวเคลือบดีบุก (Tin-white ware) รวมทั้งบริเวณบูจัง วัลเลย์ รัฐเกดะห์
33
ประเทศมาเลเซีย ซึ่งชาวอาหรับขนานนามว่าดินแดน “กาลาฮ์” (Kalah)
ในช่วงเวลานี้บันทึกของชาวอาหรับมักกล่าวถึงมหาราชแห่งศรีวิชัย (หรือ “ซาบัค” –

Zabag) ที่มีอ านาจควบคุมเส้นทางการค้าทางทะเลไว้ได้ ตัวอย่างเช่น พ่อค้าชาวอาหรับชื่อ อาบู
ซาอิด (Abu Zayd) เขียนบันทึกไว้เมื่อ พ.ศ. 1459 ว่า “เมืองซาบัคตั้งอยู่ตรงข้ามประเทศจีน

ระยะเดินทางทางเรือห่างกันราว 1 เดือน แต่ถ้าลมดีก็อาจจะเร็วกว่านั้น พระราชาแห่งเมืองนี้ทรง
พระนามว่ามหาราช ... กล่าวกันว่ามีพื้นที่ราว 900 ปาราซังจ์ ในขณะเดียวกันพระองค์ก็ทรงมี

34
อ านาจเหนือหมู่เกาะอีกเป็นจ านวนมาก ...”
บันทึกของมาซูดี(Masudi) นักภูมิศาสตร์ชาวอาหรับใน พ.ศ. 1538 บรรยายไว้ว่า

“อาณาจักรของมหาราช พระราชาแห่งหมู่เกาะซาบัค ซึ่งมีกะละห์ ศรีบุซา และเกาะอื่นๆ ในทะเล
จีนนั้น เขาถวายพระนามพระราชาทุกพระองค์ว่ามหาราช .... พระราชาทรงมีเครื่องหอมและไม้

หอมนานาชนิด ซึ่งพระราชาองค์อื่นๆ ไม่ทรงสามารถมีได้ ดินแดนของพระองค์ผลิตการบูร

321