Page 328 - เอกสารคำสอนทวารวดี - ศรีวิชัย

35
ไม้กฤษณา กานพลู ไม้จันทน์ ชะมดเชียง กระวาน ดีปลี ฯลฯ ...” ในขณะที่เอกสารจีนก็ระบุถึง
คณะทูตหลายคณะจากศรีวิชัยใน พ.ศ. 1447 – 1448, 1514, 1515, 1517, 1518, 1523 และ
36
1526 ซึ่งช่วงเวลานั้นจีนเรียกศรีวิชัยว่า “สันโฟชิ” (San-fo-shih)
จากเนื้อความข้างต้นแสดงว่าสินค้าน าเข้าที่ศรีวิชัยต้องการคือ เครื่องถ้วยจีนและเครื่อง

เคลือบจากตะวันออกกลาง ส่วนสินค้าส่งออกหลักของศรีวิชัยคือ เครื่องหอม (ไม้หอม) และ
เครื่องเทศนานาชนิด ซึ่งศรีวิชัยต้องน ามาจากดินแดนต่างๆ ด้วย เช่นกานพลูและไม้จันทน์ซึ่งมี
แหล่งผลิตอยู่ที่เกาะโมลุกกะทางตะวันออกไกลของประเทศอินโดนีเซีย
37
นอกจากนี้ในการขุดค้นที่แหล่งโบราณคดี Kambang Unglen แถบเชิงเขาเซกุนตัง

(Bukit Seguntang) ที่เมืองปาเล็มบัง ได้พบชั้นวัฒนธรรม 2 ช่วงคือ ชั้นวัฒนธรรมระยะแรกที่มี
อายุราวพุทธศตวรรษที่ 13 – 14 และชั้นวัฒนธรรมระยะหลังราวพุทธศตวรรษที่ 23 – 24
โดยในชั้นวัฒนธรรมช่วงแรกนั้นพบวัตถุประเภทแก้วในปริมาณมากถึง 8.6 กิโลกรัม ส่วนใหญ่

เป็นก้อนแก้วที่เสียหายจากการผลิตลูกปัดแบบที่มีสีเดียว (monochrome glass bead)

38
แหล่งโบราณคดีแห่งนี้จึงเป็นแหล่งผลิตลูกปัดแก้วในการควบคุมของศรีวิชัย

8.4 "แหล่งเรือจมเบลีตุง" กับความมั่งคั่งของการค้าทางทะเล
การค้นพบทางโบราณคดีใต้น ้าที่ส าคัญคือการค้นพบแหล่งเรือจมที่เกาะเบลีตุง

(Belitung Shipwreck) ทางตะวันออกของเกาะสุมาตราในอินโดนีเซีย จากการขุดค้นในช่วง
พ.ศ. 2541 - 2542 พบว่าเรือส าเภาล านี้มีโบราณวัตถุกว่า 57,500 ชิ้น โดยบรรทุกสินค้าคือ
39
เครื่องถ้วยจีนสมัยราชวงศ์ถังมาเป็นจ านวนมาก ประกอบด้วย
1. เครื่องถ้วยจากแหล่งเตาฉางชา คิดเป็น 95% ของปริมาณสิ่งของทั้งหมด โดยมี

40
ชามลายเขียนสีมากถึง 55,000 ใบ (ภาพที่ 289)

ภาพที่ 289 ชามเขียนสีจากเตาฉางชา
พบจากแหล่งเรือจมเกาะเบลีตุง

ประเทศอินโดนีเซีย
จัดแสดงอยู่ที่ ArtScience Museum
ประเทศสิงค์โปร์
(ที่มา: Regina Krahl, ed., Shipwreck:

Tang Treasures and Monsoon Winds
(Singapore: Smithsonian Institution,
2011), 144.)

322