Page 95 - เอกสารคำสอนทวารวดี - ศรีวิชัย
P. 95
ส ำหรับกำรลงทัณฑ์นั้น หำกเป็นโจรขโมยจะถูกประหำรในกรณีท ำผิด
ร้ำยแรง แต่หำกเป็นเรื่องเล็กกว่ำนั้นก็ตัดจมูกและหู รวมทั้งกำรตัดจุกหรือปอยผม
ถ้ำหำกผู้ใดฝ่ำฝืนหล่อเหรียญเงินขึ้นใช้เองโดยไม่ได้รับอนุญำตจะถูกตัด
แขน ประเทศนี้มีการค้าขายแลกเปลี่ยนอย่างเสรี ไม่เก็บภาษี ชาวเมือง
ส่วนใหญ่ท าเกษตรกรรมและค้าขาย ประชำชนสำมำรถขี่ช้ำงได้ดีพอๆ กับขี่ม้ำ
ซึ่งในประเทศนี้มีม้ำอยู่ไม่มำกรำวๆ 1,000 ตัว แต่ก็ไม่มีกำรใช้อำนและบังเหียน
แต่จะบังคับม้ำโดยใช้เชือกผูกติดกับก้น เครื่องดนตรีที่เล่นคือกำรเป่ำสังข์และ
ตีกลอง เมื่อมีคนตำยจะจัดท ำพิธีศพ ร่ำงกำยจะถูกเผำ เถ้ำอัฐิถูกเก็บใส่ภำชนะ
แล้วจึงน ำไปลอยอังคำร หำกพ่อหรือแม่เสียชีวิต ลูกชำยและลูกสำวจะโกนผมของ
ตนเพื่อเป็นกำรไว้ทุกข์ ในประเทศนี้มีตลาด (หรือเมือง) 6 แห่ง ในการค้าขาย
แลกเปลี่ยนทุกคนจะใช้เหรียญเงินตราที่มีขนาดเล็กรูปร่างคล้ายเมล็ดเอล์ม
(elmseeds) เป็นสื่อกลาง ประชากรส่วนใหญ่นับถือพุทธศาสนา และมีกำร
จัดตั้งโรงเรียน โดยใช้ภำษำเขียนที่แตกต่ำงไปจำกจีน
ผู้อำวุโสของประเทศนี้อธิบำยว่ำ กษัตริย์ไม่มีชื่อรำชวงศ์ พระองค์มี
พระนำมว่ำฉีจั้งหมัว (Qi-zhang-mo) ที่ประทับของพระองค์เป็นหลังคำมุงจำก
ปรำสำทหลังนี้มีรูปร่ำงกลมคล้ำยกับพระเจดีย์ทำงพุทธศำสนำ และประดับตกแต่ง
ด้วยทอง ประตูทั้งหมดเปิดไปทำงตะวันออก
ในรัชศกเจินกวน (พ.ศ. 1170–1192) แห่งราชวงศ์ถัง ประเทศโถวเหอ
ส่งบรรณาการไปยังราชส านักจีน โดยบรรจุพระราชสาส์นไปในกล่องทองค า
พวกเขาถวายสิ่งของบรรณาการประมาณ 10 อย่าง ประกอบด้วย แจกัน
ทองค า สายสร้อยทองค า สายรัดองค์ท าจากอัญมณีมีค่า นอแรด งาช้าง และ
ผลผลิตจากทะเลหลายชนิด เป็นต้น”
นักวิชาการหลายท่านมีความเห็นว่า “โถวเหอ” หรือ “โถวเหอหลัว” เป็นค าที่จีน
92
ใช้เรียก “ทวารวดี” นอกจำกสำรำนุกรมทงเตี่ยนแล้ว หนังสือประวัติศำสตร์รำชวงศ์ถังฉบับ
เก่ำ (จิ่วถังชู) (Jiu-tang-shu) และฉบับใหม่หรือชินถังซู (Xin-tang-shu) ยังกล่ำวว่ำโถวเหอหลัว
มีอำณำเขตทำงใต้ติดกับพันพัน ทิศเหนือจรดกับเจียหลัวเส่อฝอ (Jia-luo-she-fo) ทำงตะวันออก
93
ติดกับเจนละ และทำงตะวันตกจรดทะเลใหญ่ เนื่องด้วยรัฐพันพันที่ตั้งอยู่ทำงใต้ของ
โถวเหอหลัวนั้นนักวิชำกำรหลำยท่ำนสันนิษฐำนว่ำคงตั้งอยู่แถบอ่ำวบ้ำนดอน (ดังกล่ำวแล้วใน
บทที่ 2) ดังนั้นเถอโหอหลัวต้องตั้งอยู่แถบภำคกลำงของไทย สอดคล้องกับต ำแหน่งที่พระ
ถังซัมจั๋งระบุถึงโตโลโปตีทำงตะวันตกของเจนละหรืออีศำนปุระ (คือแคว้นอี้เซี้ยน้ำโป้ล้อ)
ข้อมูลจำกหนังสือ “กำรค้ำหนำนไห่: กำรศึกษำประวัติศำสตร์กำรค้ำของจีนในระยะแรก
บริเวณ ทะเลจีนใต้ (The Nanhai Trade: A Study of the Early History of Chinese Trade in
the South China Sea) ของหวำง กุงหวู่ (Wang Gungwu) ได้ให้รำยละเอียดของปีศักรำชที่
โถวเหอส่งบรรณำกำรไปยังจีนด้วยคือ พ.ศ. 1126 (?), ช่วง พ.ศ. 1170–1192, พ.ศ. 1181 และ
89
