Page 40 - เอกสารคำสอนทวารวดี - ศรีวิชัย
P. 40
ข้อสังเกตดังกล่าวนี้ทั้งบาร์แรม และเอียน โกลฟเวอร์ ได้น ามาขยายผลอย่างต่อเนื่อง
โดยได้ข้อสรุปว่า บริเวณบ้านท่าม่วงมีการอยู่อาศัยมาแล้วตั้งแต่ช่วงหัวเลี้ยวประวัติศาสตร์
(Proto-historic period) ซึ่งทั้ง 2 ท่านเสนอให้ก าหนดค านิยามใหม่ที่เหมาะสมกว่าว่า “ทวารวดี
ตอนต้นหรือช่วงก่อนทวารวดี” (Early or Proto-Dvaravati) แทนค าว่าสมัยหัวเลี้ยวหรือ
กึ่งก่อนประวัติศาสตร์ที่นักโบราณคดีไทยนิยมใช้ เนื่องจากโบราณวัตถุที่พบในช่วงเวลานี้ยังมี
ความสืบเนื่องมาในชั้นวัฒนธรรมสมัยทวารวดีด้วย และการขุดค้นตามชุมชนโบราณหลายแห่ง
ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ก็ได้พบหลักฐานของการติดต่อกับวัฒนธรรมอินเดียที่มีอายุเก่าแก่
20
ก่อนช่วงเวลาที่ก าหนดเป็นสมัยทวารวดีแล้วทั้งนั้น
2.2.5 แนวคิดของป ิ แอร์ อีฟ ม็องแก็ง
ปิแอร์ อีฟ ม็องแก็ง (Pierre-Yves Manguin) นักวิชาการชาวฝรั่งเศสผู้เคยควบคุมการ
ส ารวจและขุดค้นทางตอนใต้ของเกาะสุมาตราในประเทศอินโดนีเซียเพื่อค้นหาร่องรอยของ
ศรีวิชัย ได้น าเสนอแนวคิดเกี่ยวกับการแพร่หลายของวัฒนธรรมอินเดียในเอเชียตะวันออก
เฉียงใต้ไว้อย่างน่าสนใจเมื่อ พ.ศ. 2553 โดยพิจารณาจากหลักฐานประเภทจารึกและงาน
ศิลปกรรม เขามีความเห็นว่า ทั้งพุทธศาสนาและศาสนาพราหมณ์ลัทธิไวษณพนิกาย (บูชา
พระวิษณุหรือพระนารายณ์) มีบทบาทส าคัญต่อการเผยแพร่วัฒนธรรมจากอินเดียมายัง
21
เอเชียตะวันออกเฉียงใต้
หลักฐานที่เนื่องในพุทธศาสนาระยะแรกนั้นคือ จารึกคาถาต่างๆ (เช่นคาถาเย ธมฺมาฯ
ซึ่งส่วนใหญ่เป็นจารึกภาษาสันสกฤต) ที่มีอายุอยู่ในช่วงพุทธศตวรรษที่ 10 – 12 รวมทั้งยังได้
พบประติมากรรมพระพุทธรูปรุ่นเก่าในศิลปะคุปตะ-หลังคุปตะและศิลปะอมราวดี หรือ
ประติมากรรมพระโพธิสัตว์อวโลกิเตศวรและพระพิมพ์ดินเผาซึ่งค้นพบทั่วภูมิภาค ส่วนหลักฐาน
ของไวษณพนิกายซึ่งไม่ค่อยได้รับการกล่าวถึงบทบาทมาก่อนนั้นก็มีอายุอยู่ในช่วงเวลา
ใกล้เคียงกัน คือกลุ่มประติมากรรมพระวิษณุรุ่นเก่า (ภาพที่ 14) รวมถึงจารึกที่สรรเสริญบูชา
พระวิษณุ เช่น จารึกของพระเจ้าปูรณวรมันทางตะวันตกของเกาะชวาในประเทศอินโดนีเซีย
หรือจารึกของพระเจ้าคุณวรมันพบทางตอนใต้ของประเทศเวียดนาม จารึกแบบหลังนี้แตกต่าง
จากคาถาทางพุทธศาสนาเพราะแสดงให้เห็นถึงความเกี่ยวเนื่องกับสถาบันกษัตริย์
34
