Page 41 - เอกสารคำสอนทวารวดี - ศรีวิชัย
P. 41
ภาพที่ 14 พระวิษณุ (พระนารายณ์) สูง 67 เซนติเมตร
พบที่อ าเภอไชยา จังหวัดสุราษฎร์ธานี
อายุราวพุทธศตวรรษที่ 9 – 10
จัดแสดงอยู่ที่พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ พระนคร
(ที่มา: พิริยะ ไกรฤกษ์, รากเหง้าแห่งศิลปะไทย,
พิมพ์ครั้งที่ 2 (กรุงเทพฯ: ริเวอร์บุ๊คส์, 2555), 100.)
ม็องแก็งมีความเห็นว่า การติดต่อทางศาสนาข้างต้นนั้นมีพื้นฐานมาจากความสัมพันธ์
ทางการค้าที่มีมาก่อนแล้วของประชากรในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เอง ก่อนที่จะมีการติดต่อกับ
ชาวอินเดีย (พ่อค้า, นักเดินเรือ, นักบวช และช่างศิลปิน) ที่น าเอาวัฒนธรรมแบบอินเดียเข้ามา
เผยแพร่ยังภูมิภาคนี้ การเดินทางติดต่อกันทั้งไปและกลับที่เกิดขึ้นอย่างสม ่าเสมอไม่ได้น าเพียง
วัฒนธรรมอินเดียมาเท่านั้น แต่ยังน าพาเอาสินค้า (คือวัตถุ) และเทคโนโลยีหรือความรู้แบบ
อินเดียเข้ามายังเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ด้วย สิ่งที่ปรากฏชัดคือ การใช้ตัวอักษร-ภาษา และการ
นับถือศาสนาแบบอินเดีย
ดังนั้นทั้งพุทธศาสนาและไวษณพนิกายจึงมีส่วนอย่างมากต่อการเผยแพร่วัฒนธรรม
อินเดียควบคู่ไปกับการค้าขายแลกเปลี่ยน เพราะพุทธศาสนาและไวษณพนิกาย (ลัทธิภักติ) นั้น
ก็ไม่ได้กีดกั้นเรื่องชนชั้นหรือวรรณะ พ่อค้าอินเดียที่นับถือทั้งสองนิกายนี้จึงสามารถเดินทาง
ออกมาค้าขายยังต่างแดนได้ แต่นิกายหลังนั้นได้พัฒนาจนกลายเป็นศาสนาระดับรัฐ (เช่นใน
กรณีของรัฐตารุมาทางตะวันตกของเกาะชวาและรัฐฟูนันทางใต้ของกัมพูชาและเวียดนาม)
เพราะไวษณพนิกายสามารถสนับสนุนให้ชนชั้นสูง (ผู้น าชุมชนท้องถิ่น) กลายเป็นกษัตริย์
ผู้มีอ านาจอันชอบธรรมในการดูแลพลเมืองและระบบเศรษฐกิจของรัฐที่เริ่มขยายใหญ่ขึ้น
ในช่วงพุทธศตวรรษที่ 10 - 12 ในขณะที่การนับถือไศวนิกาย (บูชาพระศิวะหรืออิศวร)
กลับปรากฏในระยะต่อมาคือราวพุทธศตวรรษที่ 12 และกลายเป็นศาสนาของราชส านักในช่วง
พุทธศตวรรษที่ 13 เท่านั้น
35
