Page 96 - ทวารวดี ประตูสู่การค้าบนเส้นทางสายไหมทางทะเล

น่านน ้าของประเทศอื่นๆ (เช่น อ่าวเบงกอล หรือทะเลอาหรับ) ได้แก่ เรือ
92
อินเดีย เปอร์เซีย และเรืออาหรับ ซึ่งต่อมาในช่วงประมาณพุทธศตวรรษที่
93
12 เรือประเภทหลังนี้จะเดินทางไปถึงจีนเอง
ข้อมูลจากแหล่งเรือจมในน่านน ้าเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ยุค

แรกเริ่มประวัติศาสตร์นี้ (อันที่จริงแล้วตั้งแต่แรกจนถึงราวพุทธศตวรรษที่
19) พบว่ามีเทคนิคการต่อเรือโดยใช้วิธีผูก (lash-lug) และเย็บไม้กาบเรือเข้า
ด้วยกันด้วยเชือกที่ท าจากเส้นใยพืช (stitched-plank) คือการเอาไม้เปลือก
เรือ 2 ชิ้นผูกเข้าด้วยกัน แล้วจึงเอาเชือกมาวางตรงกลางแล้วเย็บเชือกเข้า
กับไม้กาบเรือให้แน่น ซึ่งจะเป็นการยึดไม้กาบเรือเข้าด้วยกันอีกครั้งหนึ่ง
โดยได้พบซากเรือที่บ่อน ้า Kolam Pinisi ใกล้กับเมืองปาเล็มบัง บนเกาะ
94
สุมาตราของอินโดนีเซีย ก าหนดอายุอยู่ในช่วงราวพุทธศตวรรษที่ 10-12
อย่างไรก็ตาม แหล่งเรือจมที่มีอายุเก่าที่สุดในเอเชียตะวันออก
เฉียงใต้อยู่ในช่วงพุทธศตวรรษที่ 9–10 พบในเขตรัฐปาหังทางตะวันออกของ
ประเทศมาเลเซีย มีชื่อว่าแหล่ง Pontian แผ่นไม้ล าเรือที่พบมีความยาว 12
เมตร แต่สันนิษฐานว่าเรืออาจมีความยาว 20.04 เมตร ท าจากไม้

(merawan) ที่หาได้ในคาบสมุทรมลายู หมู่เกาะ และที่ประเทศกัมพูชา
น่าสนใจที่มีการวิเคราะห์จากรูปแบบพบว่าเรือล านี้อาจต่อขึ้นแถบ
95
สามเหลี่ยมปากแม่น ้าโขงหรือบริเวณชายฝั่งของอ่าวไทย จากการขุดค้นยัง
ได้พบภาชนะดินเผาบางแบบคล้ายกับที่พบที่เมืองออกแก้ว ประเทศ
96
เวียดนาม โดยมีไหใบหนึ่งสูงราว 1 เมตร ซึ่งอาจบรรจุข้าวมาด้วยเพราะได้
97
พบร่องรอยของข้าวอยู่ในซากล าเรือนี้
นอกจากหลักฐานของเรือจมข้างต้นแล้ว ที่มาเลเซียยังได้ค้นพบ
จารึกส าคัญหลักหนึ่งชื่อว่า ศิลาจารึกพุทธคุปตะ (The Buddhagupta Stone
Inscription) ค้นพบทางตอนเหนือของรัฐปีนัง (ปัจจุบันจารึกหลักจริง
จัดแสดงอยู่ที่พิพิธภัณฑ์เมืองกัลกัตตา ประเทศอินเดีย) จารึกสลักอยู่บริเวณ
สองข้างของรูปสถูปทรงกลมที่มีฐานบัวและยอดเป็นฉัตร 7 ชั้นแบบศิลปะ

85